تحقیقات جدید توسط کاوشگر ماه هند، چاندرایان، به نظر می‌رسد که نظریه‌ای به نام «اقیانوس ماگمایی ماه» را که در مورد چگونگی تشکیل ماه مطرح شده، تأیید می‌کند. دانشمندان مدت‌هاست که فرض کرده‌اند زمانی که ماه حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفت، شروع به سرد شدن کرد و یک کانی سبک‌تر به نام آنورتوزیت به سطح ماه بالا آمد و سطح کنونی آن را تشکیل داد.
هند در آگوست ۲۰۲۳ به عنوان چهارمین کشور موفق به فرود نرم بر روی ماه شد. این مأموریت، یک کاوشگر را در نزدیکی قطب جنوب ماه قرار داد؛ منطقه‌ای که از نظر علمی و برای اکتشافات آینده انسانی اهمیت زیادی دارد. در طی این مأموریت، کاوشگر Pragyan، که بخشی از مأموریت چاندرایان-۳ بود، شروع به انجام مشاهدات مختلفی از زمین‌های اطراف محل فرود کرد و به اطلاعات جدیدی دست یافت. یکی از این یافته‌ها این بود که ماه ممکن است واقعاً میلیاردها سال پیش دارای یک اقیانوس ماگمایی جهانی بوده باشد.
دکتر سانتوش واداول، از آزمایشگاه تحقیقات فیزیکی هند و نویسنده همکار مقاله‌ای که در مجله Nature منتشر شده است، در این باره اظهار داشت: «نظریه تکامل اولیه ماه در پرتو مشاهدات ما بسیار قوی‌تر می‌شود.»
پیش از مأموریت چاندرایان، تنها شواهد دیگری از اقیانوس‌های ماگمایی در ماه در عرض‌های میانی ماه و در دوران برنامه آپولو جمع‌آوری شده بود. نمونه‌های سنگی که در آن زمان جمع‌آوری شدند، به‌طور دقیق مطالعه و تحلیل شده‌اند. تجزیه و تحلیل شیمیایی از ۲۳ سایت مختلف که توسط کاوشگر Pragyan انجام شد، نشان داد که ترکیب شیمیایی محل اطراف کاوشگر Vikram در میانه نمونه‌های مأموریت آپولو ۱۶ و مأموریت Luna-20 شوروی قرار دارد.
با در نظر گرفتن این مسئله و این واقعیت که نمونه‌های جمع‌آوری‌شده از مأموریت‌های مختلف هزاران کیلومتر از هم فاصله داشته‌اند، نظریه‌ای که می‌گوید ماه ممکن است برای چند ده میلیون سال، اگر نه بیشتر، پس از تشکیل، مذاب بوده باشد، بیشتر مورد تأیید قرار می‌گیرد.
تیم تحقیقاتی همچنین شواهدی از یک برخورد شهاب سنگ بزرگ در این منطقه پیدا کردند که حدود چهار میلیارد سال پیش رخ داده و باعث ایجاد حوضه قطب جنوب-آیتکن شده است. این حوضه یکی از بزرگ‌ترین دهانه‌های شناخته‌شده در منظومه شمسی است که اندازه‌ای به طول ۲۵۰۰ کیلومتر دارد. دانشمندان همچنین در این محل منیزیم کشف کردند که احتمالاً از اعماق ماه و در اثر برخورد شهاب‌سنگ به سطح ماه پرتاب شده است.
پروفسور آنیل بهاردواج، مدیر آزمایشگاه تحقیقات فیزیکی هند، توضیح داد: «این برخورد بزرگ احتمالاً توسط یک سیارک ایجاد شده است که مواد را از این حوضه بزرگ پرتاب کرده و در این فرآیند بخش‌های عمیق‌تری از ماه را نیز حفاری کرده است.»
در حالی که هنوز داده‌های مأموریت چاندرایان-۳ در حال بررسی است، مانند امکان وجود اقیانوس ماگمایی باستانی، هند قصد دارد در سال ۲۰۲۵ یا ۲۰۲۶ مأموریت دیگری به ماه بفرستد که در آن سازمان فضایی هند امیدوار است نمونه‌هایی از سطح ماه را برای تجزیه و تحلیل به زمین بازگرداند.
این مقاله صرفاً برای اهداف اطلاعاتی تهیه شده و نباید به عنوان مشاوره حقوقی یا سرمایه‌گذاری تلقی شود. نظرات و دیدگاه‌های مطرح شده در اینجا به نویسنده تعلق دارد و لزوماً دیدگاه‌های رسمی سازمان‌های علمی یا فضایی را منعکس نمی‌کند.
دیدگاهتان را بنویسید